Şimdi Sen Düşün

             İnsan bir ömrü yaşar da nasıl yaşar? Neyle yaşar, kiminle kimlerle birlikte yaşar? Yeryüzünde milyonlarca insan, her birinin kendine ait hayatı, o hayatların başka hayatlarla etkileşiminin olduğu koskoca dünyada ne kadar küçük parçalarız aslında. İşin çıkılmaz yanı her bir parçası da apayrı bir dünya olması. Yani diyorum ki dön bir bak etrafına.seni çevreleyen onlarca hayat varken sen hangisinin farkındasın? Senin farkında olan kaç hayat var dön bir bak etrafına da cevap verebil bana. Ama önce daha sert bir soru soruyum mı sana? Onlarca hayatın cenderesinde savrulurken, ucundan kıyısından onlarca hayata dahil olurken sen, kendinin farkında mısın acaba?
          Hadi farkındalığa var mısın şimdi, burda? Yoksan boşver okuma, hiç merak etme sonrasını. Var olanlarla devam edelim biz şu minik sorguya. Sorgu dediğime bakma loş ışık altında çapraz ateşe tutmayacağız kimseyi. Ama bil, yüreğin feraha ulaşması için ateş iyi.
           Kıvılcımı tutuşturma vakti madem sor bakalım kendine etrafında kimlerle o benlik? Kimlerle arkadaş, kimlere dost demiş? Dost dediklerini bilmiş mi peki, hissedebilir miymiş  onların aklından geçenleri? Hayatına kimi niye almış mesela? Çıkarları uğruna harcamış mı birilerini? Egolarıyla ezmiş mi mazlumu? Zalimi şikayet ederken belki çapında en mazlum o?
Ne biliyim kimlere yardım etmiş şimdiye kadar? Yetim başı okşamış mı mesela yoksa hor mu görmüş insanları? Tepeden bakmış mı hiç birilerine ya da baktığında o tepenin inişini düşünebilmiş mi? Umrunda olmuş mu hayat? İnsanlar umrunda mıymış bir sor? Birilerinin köpeği olmuş mu? Köpek diyorum söyle alınmasın tabiri gözünde canlandırabilsin diye. Rant uğruna harcamış mı insanları? Ayağını kaydırmamıştır değil mi kimsenin? Kimsenin arkasından iş çevirip yüzüne gülecek kadar hain de olmamıştır. Oynamış mı hiç onu da sorsana. İlk aklına geleni demiyorum tabiki insanların yüzüne karşı binbir maskeyle çıkıp her birinde farklı rollere bürünmüş mü onu soruyorum. Çok moda ya şu an -mış gibi yaşamak. Her şeyi mış gibi yapanlarımız var ya hani. Seviyormuş gibi, özlüyormuş, ağlıyormuş, kızıyormuş, küsüyormuş, ilgiliymiş, üzgünmüş, çalışıyormuş, uyuyormuş... Amaan aklına gelebilecek tüm eylemlere koy işte -mış ekini. Şu ara çok moda.
          Neyse biz devam edelim ne diyorduk. Soruyorduk, bugun kendimize soruyorduk. Aklıma gelmişken sorsana kendini mutlu eden şeyleri biliyor muymuş? Neye güler , neye ağlar neye kırılır biliyordur değil mi? Mesela hangi şarkı da hüzünlenir, hangisinde neşesi yerine gelir? Sadece kendine özel zamanları var mıymış onu da bir sor. Kendi için neler yapmış şimdiye kadar ya da yapacakları için bir hayali var mı? Kıskanmayı sevmem de imrenmek güzel şey. Sor bakıyım imrendiği, heyecanlandığı şeyler neler? Hiç sevmiş mi mesela? Bir şey için ne kadar çabalamış? Kendini ne kadar zorlamış? Değmiş mi? Başardığı şeyleri de söylesin bize. Kendiyle gurur duymak güzel histir ama ben bir şey söyliyim mi sana sevdiği bir insanın başarısıyla gurur duymak çok ayrı bir erdemdir, çok ayrı br samimiyet. Hiç yaşamış mı bu duyguyu? Şunu da araya sıkıştırsana samimi ne demek onun için? Hayır bunu bilsin de yanılmasın sonradan. Çünkü bilirim insanlar can yakar. Hele ki samimiyim dediklerinin yaktığı candan öte bir şeydir. Eğer bunu sorduğunda yüzü ekşidiyse gitme üstüne onun zamanı değil daha ama söyle bilsin, zamanla ne samimiyet kalıyor ne de onun açtığı yara.
             Yine dağıttık konuyu.Bak aklıma ne geldi.Bu kadar soruyla afallamıştır şimdi o. Bu yazı arkası yarınlardan olsun. Önce güzel güzel şunlara bir cevaplar verelim olmaz mı? Hem bugün 21 Aralık, en uzun gece. Düşünmek için ne güzel bir zamanlama bence. En uzun gecede en uzun yalnızlığı yaşayalım hadi. Bir yandan cevapsız sorular, noktası konmamış cümleler, soru işaretleri dolu bir yazı. Yatak batmasa bari ya da batsın ya.Batsın da uykuya kaçmasın o cevaplar.Hadi bakalım neleri sığdırcaksın cümlelere, yoksa sıkıştığın yerde kalıcak mısın?
          Şimdi sen düşün, nasılsa
          Gece uzun...

Mumdan gemilerle ateş denizinden geçmek

             Mumdan gemilerle ateş denizinden geçmek... Şu ara odaklandığım cümle bu. Neyi koysam yakışır bu cümleye diye düşünüyorum. Neyi koysam da manadaki ağırlıkta ezilmese?
İçimden gele gele koyabileceğim tek bir kavram var. AŞK... Aşk ki ancak o hakkını verir bu cümleye. Manevi doygunluğu ancak o tamamlar. Ama sanmayın ki gündelik hissiyatın ürününden bahsediyorum. Ortalıkta hırpalanan, yerden yere vurulan, uluorta, kalpten dudağa geçmiş, adına da aynı ismi verdikleri şeyden bahsetmiyorum. Kastettiğimin meskeni ortalık değil yalnızlık, uluorta değil tenha. Benim kastettiğim bilinenin ötesinde bir derya...
             Mumdan gemilerle ateş denizinden geçmek diyorum, geçmek diyorum ya geçebilmek diyorum. Kelime başlı başına ağır. Bir de manayı yüklenmiş bir gemi.Yürek diyorum aslında, o ateşte yanan bir yürek. Sahi yürekte bir gemi gibi değil mi? dertlerimizi, keyiflerimizi, neşemizi, acımızı hayata dair ne varsa hepsini sırtlanıp o limandan bu limana götüren o değil mi? Muazzam yaratılmış şu insanda konuşabildiğin tek parçan o değil mi?
Zamanı geldiğinde koşan bir çocuk gibi şen, bazen kasvetinden bunaltan, evhamıyla seni yoran, ama aynı zamanda bir danışman ne biliyim işte aklına ne geliyorsa hepsi o yüreğin işlevi gibi değil mi? aklının alabildiği tüm kötülükleri tut bi elinle diğeriyle de yetişebildiğin tüm sevinçleri, güzellikleri.hepsini yüklediğini düşün şimdi bu yüreğe.Taşır mı? taşır. Hadi koskoca dünyayı sığdır yüreğine desem sığar mı? Sığar. Şimdi bu kadar muazzam bir şeyin sade beşeri duyguların emrinde olabildiğine inanıyor musun sen? Böyle muazzam bir şeyin  kapsamının bu kadar dar olabilceğine inanmıyorum ben. Orası öyle bir kürsi ki hissiyatının sınırı yok. Orası ayrı bir maneviyat. Bütün kalbi lezzetlerin olduğu çok ayrı bir maneviyat. Bunu anlamak içinde ilk şart sevmek. Çünkü sevmek hatırlamaktır.Çünkü hatırlayınca güzeldir sevmek.Alemdeki her zerreyi sevebilmek. Dünyanın senden olmayanlarla hoş olduğunu görebilmektir. O'NUN için, rızasının hatrına dünyayı kucaklayabilmektir sevmek. Neyi niye yaptığını unutursan kaybolursun. Bu yüzden önemlidir sevebilmek.
                   Sevmeyi başarabilirsen yanmayı da başarabilirsin.Çünkü ilk şartıdır sevmek. Yanmak demek sevgiyle yola çıkıp aşkla yolunu şaşırmak demek. Onu anlayabilmek için de ete kemiğe bürünüp mum olmak gerek.Sonra O'nun ateşinde köz olmak gerek.
                   Sevmek bir çıraysa eğer aşk içinde o çıra en yüksek erdem. Çıra olmadan yanar mı ateş? Bülbülü gülsüz düşünebilir misin sen ya da ateşi pervanesiz? Mevlana'yı  yakan da Şems değil miydi sanki, Yunus'u deryaya salan bir tutam "od"?
                  Varlığa konan bir aşk iksiridir bu. Bilmek lazım bilirken görebilmek. Bildiğinin de gördüğününde farkında olmak gerek.Çünkü bilmek gerek alemin tek bir sahibi var, çünkü görmek gerek doğu da batı da O'nun.Sen nereye dönersen dön yönün hep Allah'a. Çünkü onun kudreti karşısında sadece acizsin.yapabilceğin tek şey yanmak, yanabilmek.Sen bunu başarmaya bak. Çünkü aşığın nesi varsa maşuka feda...
           
         
           
             

sizi izliyorum

             Bilim kurgu filmlerinde karşılaştığımız bir sahne vardır.Başrol durur ve dünya hızlıca etrafında hareket eder.etrafında yaşananlar hızlı çekimler halinde size gösterilir.Bizde biraz daha duygusaldır hani o sahneler.Kötü haber alınca bir öyle döner dünya ya da başın döndüğünde filan :) Neyse işte tıpkı onlar gibi bende durdum ve insanları izledim bugün.sanki orda yokmuşum gibi, onlar bir şeyler yaşıyor ama ben sadece izleyiciymişim gibi.Siz de düşündünüz mü yahu bu insanların derdi ne, nereye gidiyor bunca insan diye.Söyleyeyim efendim bunca insan o kadar kaptırmışlar ki hayatın akışına hepsi farklı amaçlarla farklı yönlerde koşturup duruyorlar.Anlamak için şehrin en işlek caddelerinden birinin bir köşesinde sabitçe durup tek bir noktaya bakın.Etrafınızda akan hayatları bu kadar güçlü ancak o zaman farkedebilirsiniz.Çok çarpıcı oluyor gerçekten.

             Bir noktaya bakmayı bırakıp etrafı izlediğinizde daha keyifli bir hal alıyor.Mesela ben bunları yazarken yanıbaşımda iki japon öğrenci hararetli hararetli birazcıkta yüksek sesle,araya da kahkahalarını serpiştirerek bir şeyler konuşuyorlar.Karşımda bir amcanın gerginliği bana kadar yansıyabiliyor mesela.bacaklarını sallarken yüz mimikleriyle hiçte sevimli görünmüyor ama derdi var belli.Bir çift karşılıklı konuşuyor biraz utanarak, biraz tebessümle.kahve kokusuu sinmiş bu yerde arkadaşlıklarda bir fincan kahve etrafında şekilleniyor.Paylaşımlar, tartışmalar, anlaşmalar, tanışmalar...

           gözlerimi az uzağa diktiğimde ise Ankara'nın buz gibi rüzgarının yanında keşmekeşliği vuruyor yüzüme.Arabalar vızır vızır yollarda,kornalar, bağrışlar, yola atlayan yayalar,çocuğunu avutan anneler, vitrinlere yapışık gezen ablalar,şu soğukta tezgah açmış seyyarlar, işten çıkmış çalışanlar,formasını giymiş kocaman kocaman seslerle gülen,şakalaşan öğrenciler, yanlarından geçerken "cık cık"layan teyzeler,amcalar...

         Bütün bunlar olurken, etrafta bu kadar çok insan kendince amaçlarında koştururken farkettiğim bir şey daha oldu.Siz insanların hayatlarına dair çok bir şey kestiremeyebilirsiniz ama o an ki ruh halini çözümlemeniz o kadar kolay ki.Nasıl mı? Yüzlerine dikkatli bakmanız yeterli.Asık, asabi, neşeli, heyecanlı, şaşkın, hırçın, huysuz,çapkın, aşık, kıskanç vb. Aklınıza gelebilecek tüm duyguları koyun cebinize, önyargılarınızı da atın çöpe.sadece insana odaklandığınızda istediğiniz bilgiyi o kadar çabuk veriyor ki size.Biraz farkındalık sanırım işin özü bu.Çünkü hayat o kadar hızlı akıyor ki insanlarla iletişime geçememek büyük problem.Yeterince kolay değil hayatımız, herkesin kendince sebebi var.Bazıları sebep sayamacak kadar hafife de alabilirsiniz ama karşınızdaki için önemini bilemezsiniz.Size devede kulak gelen başkası için hayati olabilir.Madem hayatlarımız hiç tanımadığımız insanlarla birbirine değiyor, izole olmak imkansız,o zaman bunun da bir kolay yolunu bulmakta fayda var.Şu başlarımızı kaldırıp noluyor yahu diye bakınmakla başlayabiliriz.Hayatı kolaylaştırmanın tarifi gibi düşünün; bir tutam farkındalık, bir kaşık anlayış,hoşgörü,sevgi..artık ne varsa kesenizde koyun işte önünüze.

             ben bu cümlelerimi yazarken kulağımda bir melodi, sanki yazıma gülümser gibi; "kapıldım gidiyorum bahtımın rüzgarına..." Hala olmadıysa hadi geçin şehrin kalabalık bir noktasına sabitçe durun gizlice izleyin onları.Ben anlatamasam bile o telaşlı hava size ne demek istediğimi anlatacaktır.

          Ben şimdi ne mi yapıyorum? aldım çayımı şehrin bir köşesinde "yine" sizi izliyorum:)

          

   

çok şey öğrendim

Bugunlerde bazı şeyleri daha iyi öğrendim.
Arkadaşlığın ne olduğunu mesela
Dostluğun nasıl güzel bir şey olduğunu,
Omuz omuza verilince nelerin aşılabileceğini,
Birimizin acısının diğerinin de ciğerini yaktığını öğrendim.
Kardeşim diyebilceğin kadar yakınların varlığının huzurunu hissettim.
Ne olursa olsun halinden tavrından emin olabilmenin güzelliğini.
Bir de bunların yanında güzel kalpli insanların ne değerli bir şey olduğunu öğrendim.
"Elalemden banane"demeyip empatiyle yürek açanları daha bi sevdim.
Bir duada bütün yüreklerin buluşabilceğini öğrendim.
İnsanlar arasındaki en güzel bağın sevgiyle kurulduğunu gösterdi onlar bana.
Tanımadan da yanında olabilmeyi gördüm.
Onlarcasından hem de...
Bir taraf böyle giderken diğer yanda basit bakanların dünyasına da girdim.
Onları, içlerinde tanıdım,yadırgadım belki bilmiyorum ama öylece kabullendim.
İnsandır, herkes farklı dedim geçtim.
Ama bir de kabullenemediklerime değdi gözlerim.
Olmaz, yapmaz, demez dediğim bütün insanların aslında tam da tersine yaptıklarını gördüm.
Bunları boşver diyemedim.
Kabullenemediklerimin içinde uzaktakileri gördüm.Sevgiyle riyakarlık yapanları, birinin gözlerinin içine bakıp içten içe o yüreği yakıp yıkanları gördüm.
Bencilliğinin içinde boğulanların çaresizliğini, kendince kılıf bulanların saçmalığını gördüm.
Bunları farketmeden yapanlara eyvallahta göz göre göre yapanlara tutuldu dilim...
Kabullenemediklerimin içinde yakınlarımı gördüm aslında, ne kadar uzak kaldıklarını farkettim.
Duvar yumruklayacak kadar sinirlendirenleri bi kenara koydum daha onlara bitmedi sözüm.
Ağzından çıkanları bilmeyenleriyse çok uzağa.
Aslında ne kadar kırıldığımı farkettim onlara,
Asla öyle anlamaz dediklerimin karşısında kendimi anlatırken buldum.
Bu kadar karamsarlığın içinde kaybolmamak gerektiğini de yine onlar öğretti bana.Çünkü etrafımda o kadar güzel insanlar var ki onların gönüllerini karartma hakkı verilmedi bana.
Hatta sırf onlar için neşeli durabilmeyi öğrendim.
Onlar için güçlü durabilmeyi, soğukkanlı olabilmeyi, yanlarında olmam gerektiğinde hemen orda, sapasağlam durmam gerektiğini öğrendim
Nazının geçtiği insanların olmasının ne büyük bir şans olduğunu, zaman geçirecek insanlarının olmasının ne hoş bir duygu olduğunu, hele bunu keyifli hale getirenin baş tacı olduğunu farkettim.
Bir odanın içine hayatı sığdırdığım anlarım oldu benim.Ayrı renklerde insanlarla da  yeni şeyler öğrendim.empatiyle, neşeyle, sabırla,anlayışla güle oynaya da bir şeylerin süregeldiğini gördüm.
 Mesafeler olsa da arada, bir telefonla kilometreleri eritenleri, bir merhaba da buluşabilen yürekleri gördüm.Onların hatır sormasının nasıl anlamlı olduğunu hatırladım.
Samimiyetin her kapının anahtarı olduğunu yine onlar pekiştirtti bana.Kibrin ayaklar altında ezilesi olduğunu hatta bazen sahibininde makamının ora olduğunu öğrendim.
Yani anlayacağınız canlar ben şu aralar çok şeyi "yeniden" öğrendim.
İyiki var diyeceğim onlarca insan varken asıl teşekkürüm bunları bilmeyene.
Çünkü şu ayrımı yapmama sebep olan şey, onların gönüllerinde...

kalp herkeste var yürekse başka bir şey

          Gitsem ayrılık, kalsam yalnızlık...Bu kıvamı anlamaya çalışıyor şimdi yüreğim. Gitmekle kalmak arasındaki insanları düşlüyorum. Gitmek kolay. Bırakıp her şeyi, ket vurup geriye, yeniye doğru yol almak çok kolay. Kalmaksa zor. Gözünün önündeyken her şey, baş edebilmek çok zor. O yüreğe söz geçirebilmek, dizginleyebilmek kendini inanın çok zor. Tüm bunları irdelerken, kolay yargılara varırken ben,  bir kelime çıkıyor karşıma. Biraz ondan biraz bundan derken derin bir anlamda tokat gibi çarpıyor aslında. Vazgeçmek...

          Vazgeçmek... Karşıma çıktığından beri yüreğime oturdu ağırlığı. Vazgeçmek,vazgeçebilmek. Bizde bir laf vardır ya hani taşın altına elini koy diye, vazgeçebilmek kimseye dokundurmadan o taşı sırtlamak demek gibi. Karşındakine hissettirmeden, kimseyi zan altında bırakmadan,kimseye vicdan muhasebesi yaptırmadan kendince karar alıp paşalar gibi uygulayabilmek demek. İnsan bu geçer elbet her şeyden, aklını kalbe galip getirdiği an geçebilir. Arkadaşlıktan geçebilir, alışkanlıklarından, sorumluluğundan, kararlarından. Hepsini anlarımda sevdadan geçebilir mi işte oraya ikna olamıyorum ben. Ama düşününce anlıyorum ki bir şeyler oluyor, bir şeyler oluyor ki o yürek tek başına tüm yükü sırtlayıp çekiliyor. Pes etmekte değil ki bu yüreksiz diyip işin içinden çıkalım. Çok muazzam bir güç var ortada. İki kişilik bir bedel öder gibi. Çünkü öyle kolay bir şey değil bu vazgeçme dediğimiz şey. Hadi bırak gitsin sitemi de değil. Senin vazgeçtim dediğin şey yüreğine basa basa içinden geçip gitmesine izin vermek demek. Bir gülüşüne,bakışına,tavrına tüm hayatını yakmaya hazırken usulca geri çekilmek, tüm anılara sırtını dönmek zorunda kalmak demek. Zorundalik demek. Zoruna gide gide en zor olanı yapabilme kudreti demek..

         "Geçmek" tavrı var zaten bünyesinde. Dünyada en katran duygu nefrettir ya onun bile yansıtabilirliği varken vazgeçmenin özündeki ağırlığı, çaresizliği varın siz anlayın. Bu oldu bitti diyip kapatabileceğimiz bir konu da değil. Sen hadi geçtin bir şeylerden, birilerinden. Keşkeler amalar bırakmaz ki yakanı. Hayallerin durmaz ki. Olur olmadık yerde aklına getirmeden yapamazsın ki. Binlerce kez elin ona ulaşmak ister, sesini duymak ister gönlün. Ne biliyim işte durmazsın ki. Her şey bu kadar zorlarken seni nasıl vazgeçebilinir ki? Benden geçti artık demekle olur mu ? Yapılabilir mi bu kalbe hükmedilebilir mi?

 Düşünürken etrafımı gözlüyorum yapılabilinirmiş elbet, ama büyük uğraşlar gerekirmiş. Debelenirmişsin, defalarca belki de. Canın yana yana geçermişsin. Ama bütün bunlar arasında en büyük saygım sessizce vazgeçene, yüreğini bi kendine açıp o acıyla bir ömür tek başına yaşayabilene. Bir de severken vazgeçebilene.. Çünkü sevmek çok masum. Severken vazgeçmekse sanki bir cinayet. Ama ne katil var ortada ne de maktul. Ölen de öldüren de yargılayanda hepsi tek bir yürekte, tek bir fikirde. Keşke ile ama arasında sıkışmış tek bir yürek..

           Kısacası vazgeçmek zor iş.geçebilmek çok zor.Bu kararı vermek aklın kalbin haddi değil yürek işi.

           Çünkü kalp herkeste var yürekse başka bir şey...

burda son söz Türk'ün olacak

VATAN BUGUN SİZDEN RAZI OLACAK

NEFER ŞEHİT, ORDU GAZİ OLACAK

Çanakkale bugün toz ile duman
Düsmanda imkân var Mehmet’te iman
Dünya görsün el mi, bey midir yaman
Burada son söz Türk’ün sözü olacak
Nefer sehit, ordu gazi olacak

Çanakkale sahit, düsmandan azdik
Dis ile tirnakla siperler kazdik
Her siperde ayri destanlar yazdik
Azmimiz serefli mazi olacak
Nefer sehit, ordu gazi olacak

Bogaz’da cihana karsi durmustuk
Etten ve kemikten kilit vurmustuk
Zabiti, neferi karar vermistik
Vatan bugün bizden razi olacak
Nefer sehit, ordu gazi olacak.