Uzun zamandır yazmıyordum. Bir arkadaşım itekledi beni:)
hâl böyle olunca da geldim işte.
yolda gelmemem için elli tane sebep bik bik bik ;)
bakmayın siz bana, konu tatsız kendimi ikna ediyorum yazmaya.
Yazının bundan sonrasındaki kısmı sizin
İyi okumalar
~~
şu ara yaygın bir şikayeti dinlerken buldum kendimi, yine.
Kimse, kimseden emin değil.
Herkes bir sanrı üzerine yaşıyor sanki.
Kurulan ilişkiler zihinde doldurulan boşluklarla ilerliyor. Kimimiz şanslı, lego parçaları gibi cuk oturmuş yaşadığıyla kurguladığı.
Kimimizinki ise enkaza dönüşmüş durumda.
“Ben böyle yapar zannettim, güvendim, seviyor sandım. Üzüldüm ya, şimdi çözeriz diye düşündüm”
olmuyor ama bazen.
sandığımız şeyleri insanlara yük yapıyoruz farkında değiliz. Kendimiz anlamak için bir sürü sebep buluyoruz. Halbuki gerçekten anlatmak, anlaşılmak istiyor mu, bilmiyoruz.
Hatalarına çiçekli kılıflar örüyoruz. O da öyle yapar zannediyoruz. Yanılıyoruz.
İnsan sevdiğini şüphede bırakmaz.
Burayı hep unutuyoruz.
O yüzden boşluk doldurma kısımlarını bırakalım artık, o okul yıllarında kaldı.
Niyet okumanın da bir hayrını göremeyiz.
nasıl hissettiğini söylediğin hâlde duymuyorsa bırak, istemiyordur.
benim gördüğüm şu:
Gönlü olan elinden geleni yapıyor, önemsiyor.
Dikkat ediyor, düzeltiyor, genişletiyor, ferahlatıyor.
Eğer karanlıkta bırakıyorsa zorlama.
Bildiğim bir şey var,
Sizi seven insanlar, size nasıl hissettirdiklerini önemserler.
“Ben böyleyim” duyduğum en aptalca savunma. “Ben sana karşı böyleyim” daha zekice bir manevra.
Bu kısmı çözebilirsen gerisi kolay.
artık insanların içindeki iyiyi çıkarmak için kendini hırpalamayı bırakmak zorundasın.
Sana hangi taraflarını gösteriyorlar ona bak.
böyle olduğunda onları da yormazsın.
~~
Sevdiklerinizin gölgesinde dinlendiğiniz bir hafta sonu olsun.
Bakışlarla anlaşabildiğiniz insanlar çevrenize dolsun
Kıymet biliyorsanız ne mutlu.
Kıymetiniz de biliniyorsa ohh kebap
Daha ne olsun!
