Hayatımın beş yılı Ankara Bahçelievler’de bir konakta geçti.
İlk adı “çankaya kız yurdu”
Şimdi adıyla “Yurt Ankara”
yurt hayatını bilenler bilir, kısa süreliğine bulunduğun şehirdeki ailen olur oradakiler.
Benim de öyle oldu.
Hâlâ Ankara’ya adım atar atmaz ilk oraya uğrarım.
bu hissiyatla beş yıl kaldığım, ailem gibi gördüğüm, hâlâ her gün görüştüğüm bir sürü insanı hayatıma dahil eden yer tam da burası.
Şimdi onlarla öğrendiğim hatırladıkça da güldüğüm bir gelenekten bahsedeyim.
Efendim bizim mahallede Hıdırellez, öyle çok da kocaman hareketlerin olduğu bir törenle kutlanmazdı.
Çocukluğumda taşlardan ev yapardık toprağa, bir onu bilirim
Buraya gelince işler değişti
Bir gün bir arkadaşımız kırmızı kağıtlarla geldi bahçeye.
Hadi dedi, dileklerimizi yazıyoruz.
Yazalım tamam da napcaz?
Dedi sen yaz, sonra gül dalına bağlayacağız.
Hepimiz sığıştık bahçedeki salıncağa dileklerimizi yazmaya başladık.
gır gır şamata eşliğinde yazdık bitti.
Ezan okunmadan asın dediler, bahçede gül dallarını paylaştık.
Karışmasın diye neler neler yaptık🙈
Tamam oldu mu? Bitti herhalde derken yook dediler.
Sabah ezanıyla aşağıdan toplayıp suya atacaksınız!
Bakın bu kızlar kahvaltının bitiş saatine 5 dakika kala uyanıp sürüklenerek merdivenlerden inen kızlar.
Erken uyansınlar diye ben neler etmedim ya onlara!
Yataklarına atladım, yastığı yorganı çektim üstlerinden,
Son ses mehter marşı açıp kulağına telefonu tutmuşluğum var.
Koca sürahiyi dökmüşlüğüm, yüzlerini boyamışlığım var
Yine de uyanmazlardı.
O kızlar, o gün sabah ezanında imamdan önce bahçedelerdi😂
motivasyon böyle bir şey işte
Bir şeyi gönülden istemek neler yaptırıyor insana.
Ben o gün anladım aslında
Sevgiyle yapmak, sevgi dolu bakmak, sevdiklerinle olmak
Dünyanın en güzel nimeti
O gün bugündür gül dalına bağladığım en güzel dileğimdir🙏🏼
