“Men sene gözüm demem, tene düşer kör olur.
Men sene gülüm demem, gülün ömrü kem olur
Men sene derviş demem, post diyer abdal olur.
Men sene reyhan demem, yaprak döker dal olur.
Men sene beyim diyerem, daim beyler bey olur!”
Kerkük türküsünde geçen muazzam dizeler bunlar. Görünce kulağıma çalındı hemen.
Derin bir muhabbetle söyleyecek kelime bulamadığımız yahut bulduklarımızı süsleyeceğiz diye içini boşalttığımız, sıradanlığı modernlik yaptığımız şu zamanlarda derde derman bir tavrı yok mu?
Ne dersiniz:)
