Çoğu evde hâlâ böyle anılır bu dolaplar. Kalabalığı alır, üst üste katlı durur yatak yorganlar.
Çocukken boyum yetişmezdi babaannemin evinde, alttan çekerdim.
Üstte ne varsa tepeme yığılırdı.
Bazen diyorum ki ne kadar benziyoruz.
Kapağı açtığında katlı katlı meseleler. Duruyor üst üste. Onun derdi, bunun sebebi, kendi kalabalığın. Sıralanmışlar. İçlerinden birini çekince onlar da tepeme yığılıyorlar. Çocukken gülüyordum. Şimdi o kadar eğlenceli gelmiyor🙈
Yük olma fikri hortluyor öyle zamanlarda.
Pamuktan, doldurma yorganlar vardı ben çocukken. Dönerken üstüne ağırlık bağlamışlar gibi töbe kımıldatmazdı. “Ya Allaah!” diye dönerdim sağa sola. Gülerdi bizimkiler:)
İşte öyle ağır yorganlara benzetiyorum bu fikri. Birine yük olmak, o yorganlar gibi ağır geliyor. Yük olmaktansa yük almaya meylediyorum o yüzden. Zamane “benlik”lerle anlaşamayışımız bundan.
Ben yük olmayı hayal edemem ama alırım senin yükünü. Varsa şimdi açın kapağı, bir yorgan da siz atın üstüne. Yer yoksa da tıkıştırdığınızla kapatın kapağı.
Korkmayııın, yine ben açarım ilk.Yığılırsa da yine bana yıkılır. Tanıdığım yerler buralar, ben yine buralarda gülerim:)
