 |
| fotoğraf: Mustafa Seven |
İçime sığmıyor sözler. Her dönemeçte daha da büyüyüp düğüm oluyor boğazımda. Sadece söyleyemediklerim de değil kabul etmediklerim, kabullenemediklerim de sarıyor dört bir yanımı. Ben bene sığmıyor artık. Yutacak yer kalmamış, göz yumacağım bütün sokaklar karanlık. Sadece maneviyattan bi umut var uzakta. Ama buna bile adapte olmaya dermanım yok sanki. Bir kez daha hayal kırıklığı olup önümde yaşanmasına hele hiç halim yok. Yürek buruyor içimi. Hem de her zamankinden daha acımasız. Anlayışsız insanların limanına yaklaştırıldıkça alabora oluyorum ve bütün bu fırtınalı sularda tersim düzüme çıkmış durumda. Düz nerede ters nerde bilmiyorum. Yönüm yok, yolum yok yolumu bulmaya hevesim hiç yok. Bir tıkanış bu zamanda. Yüreğime yetmiyor bu mecra. Yüreği açacak bir çift söz lazım şimdilerde, bir içten bakış, çok basit bir anlayış. Bir kaşık suda boğulma derler ya ben bir damla da yoğruluyorum aslında. Küçük sulardan kaçmak için okyanuslara sığınıyorum.
Nerededir, var mıdır bilmiyorum. İşte yüreğim ağzımda öylece bekliyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder