Ailem anlayışla karşıladı fakat öğretmenlerim bunu önce kabullenmedi. Matematik çalış diye odalara kapatıp test mi çözdürmediler, hukuk seveyim diye cübbeli Hilal’i mi hayal ettirmediler(ki edemiyordum) neler neler...
En son biri rehberliğe haber salmış şu kızı al karşına bir konuş saçma saçma iş yapmasın diye.
Velhasıl kelam, çağırdılar beni gittim görüşmeye. Rehber öğretmenim “Hilal gözünü kapat ve 20 yıl sonra nerede olduğunu anlat bana dedi. Kapattım gözümü. Düşündüm.
Tiyatro sahnesinin önünde öğrencilerimle prova yapıyordum. Artık nasıl anlattıysam gözümü açtığımda kadıncağız sevgiyle baktı bana. “Kimseyi dinleme kızım, sen edebiyat öğretmeni ol” dedi.
Oldum da, dereceyle çıktım o yapamaz dedikleri sınavdan. Hayalimin okulunu bitirip edebiyat öğretmeni oldum.
Dün, daha yolun başındayken, o gün rehber öğretmenime anlattığım hayalimi yaşadım. Yapamam hocam ben diyenlerin hepsi sahnede döktürdü. Benimsediler bir şeyleri, sahip çıktılar. Emek verdiler, uğraştılar. O “ben nasıl yapıcam” diye karalar bağlayan gençler, “Hocam bir daha ne zaman böyle bir şey hazırlarız” diye şimdiden meraklılar.
Çok sevdiler, kendilerini iyi hissettiler.
Biz öğretmenler, onları böyle görmekten gurur duyduk, eğlendik, onlarla biz de öğrendik.
Şu aşağıda gördüğünüz fotoğraflar var ya, hepsi hayal ürünü.
Çünkü biliyorum hayal etmezsen, hayatında onun yeri olmayacak.
Sen hayal etmezsen kimse senin için çabalamayacak. Ruhsuzlar kervanına katılıp gideceksin sen de
Unutma, Güzel günler her zaman sana gelmez bazen de sen ona yürüyeceksin!
İşte bu da benim lise sıralarında kurduğum bir hayalin yolculuğuydu.
Önüme çıkan onca engele rağmen ben ona adım atmayı seçtim.
Şimdi olduğum yerden izliyorum dünyayı
Ve fısıldıyorum kendime
İyi ki Hilâl, iyi ki öğretmensin...
İyi ki Hilâl, iyi ki öğretmensin...
(Hani hocam ben yapamam diyorsunuz ya, hayal kurun gençler. Kurduğun hayale sahip çıkarsan birkaç yıla bana oradan el sallarsın.
Daha zaman var, haydi!)
Daha zaman var, haydi!)
